ارامگاه صائب تبریزی
عیش روز جاری علاج حزن فردا نکند
مستی شب ندهد سود به خمیازه صبح
میرزا محمّدعلی صائب تبریزی در سال ۱۰۰۰ هجری در تبریز زاده شد . بابا وی تاجری دارای اعتبار بود . خانوادهٔ صائب جزء هزار خانواری بودند که به فرمان فرمان روا عباس نخستین صفوی از تبریز کوچ کرده و در محله عباس‌آباد اصفهان بومی شدند , و این مردمان را تبارزه ( تبریزی‌های ) اصفهان می‌نامیدند .
صائب در اصفهان به یاددادن علم ها عصر پرداخت . در جوانی به حج رفت و در رجوع و برگشت به شهر مشهد مقدس مهاجرت کرد .
صائب در سال ۱۰۳۴ ه . ق از اصفهان عازم هندوستان شد و آنگاه به هرات و کابل رفت . حکمران کابل , خواجه احسن‌الله معروف به ظفرخان , که خویش شعر سرا و ادیب بود , مقدم صائب را گرامی داشت . ظفرخان بعد از مدتی به خاطر جلوس پادشاه عالم , عازم دکن شد و صائب را هم به همراه خویش پیروزی .
در سال ۱۰۴۲ ه . ق صائب به کشور‌ایران رجوع و در اصفهان اقامت گزید . فرمان روا عباس دوم صفوی به وی جایگاه ملک‌الشعرایی اعطا کرد . صائب هشتاد سال معاش کرد و در اصفهان چشم از عالم فروبست . درگذشت وی در سال ۱۰۸۶ یا این که ۱۰۸۷ ه . ق بوده‌است .
آرامگاه وی در اصفهان , در محلهٔ لَنبان , در محلی است که در طول حیات وی دارای اسم و رسم به توکل میرزا صائب بود . مقبرهٔ صائب در باغچه‌ای در اصفهان در خیابانی که به اسم وی نامگذاری شده است جای دارد .
صائب تبریزی شاعری کثیرالشعر بود , شمار اشعار صائب را از شصت هزار تا صد و بیست هزار بیت گفته‌اند . اثر ها صائب جز سه چهار هزار بیت قصیده و یک مثنوی کوتاه و ناقص به اسم قندهارنامه و دو سه قطعه , کلیه غزل است . افزون بر پارسی او هفده غزل به ترکی آذربایجانی هم دارااست .
آرامگاه
شعر سرا بلندپایهٔ سبک هندى در اصفهان درگذشت و در گلشن شخصى خویش , به اسم گلشن توکل مشرف به شهر نیاسر , به خاک سپرده شد . بعداز وى , فرزند و نوادهٔ وی هم در کنارش مدفون شدند . آرامگاه , با دقت به زمان حیات وی و شهرى که در آن زیسته و درگذشته , از معمارى دوران صفویه الهام گرفته است . بناى مزبور , حیاط زیبایى به ارتفاع ۱۴/۲۰ , پهنا ۶ و طول ۸ متر داراست که حدود ۲ متر از مرحله گلشن بلندتر تاسیس شده است و روستا پلهٔ سنگى سراسرى داراست . بر روى سرستون‌ها , قوس هاى جناغى قرار گرفته و تحت سقف , با طرح شطرنجى آیینه کارى شده‌است . جبههٔ شرقى و غربى تراس داراى دو دهنه , یک ستون و دو قوس است . سنگ مزار صائب عبارت است از یک قطعه سنگ مرمر یکپارچهٔ یزدى که سنگ مزار قدیمى را در اواسط آن جاسازى کرده‌اند . سنگ اصلى مزار که به دو نیم شده‌است , داراى کتیبه‌اى دربرگیرنده یک باخبر و یک غزل از صائب به خط محمدصالح , خویش‌نویس پر اسم و رسم دورهٔ صفوى است . یک بیت شعر و مورخ کتابت سنگ قبر چنین آمده است : «محوکى از صفحهٔ دل‌ها شود اثر ها اینجانب اینجانب به عبارتی ذوقم که مى‌یابند از گفتار من» مورخ سنگ قبر چنین است : «تحریراً فى شهر جمادى الاول سنهٔ ۱۰۸۷ حاجتمند محمدصالح» . مقابل حیاط آرامگاه , آبگینه و آبنماى بزرگى مثل آبگینه عمارت چهل ستون ساخته شده است . در بالاى قبر صائب , دو قبر دیگر هم است : یکى وابسته به فرزند صائب است ; با این کتیبه : «وفات مرحمت و غفران پناه میرزا محمد محسناء بن میرزا محمد على صائب فى ۷ شهر محرم‌الحرام سنهٔ ۱۱۴۹» . و قبر دیگرى با کتیبهٔ : «وفات مرحمت و غفران پناه میرزا محمدعلى ولد میرزا رحیم صائب بتاریخ یوم یک شنبه ششم شهر جمادى‌الثانیه سنهٔ ۱۱۴۱» .